มองมุมเหม่ง > อารมณ์ กับ มุมมอง (Know Our Feeling)

อารมณ์ดีมีสุข
เป็นทุกข์เพราะคนอื่นนั้นทำ
ไม่ใช่ความผิดฉัน
*************************

ถ้าพอมีเวลา อยากให้ลองสังเกตตัวเองเล่นๆ กันสักนิดนึงครับ ลองดูว่า เวลาที่เรา "อารมณ์ดี (เพราะสมหวัง)" นั้นเป็นอย่างไร แล้วตรงกันข้าม "อารมณ์เสีย (เพราะผิดหวัง)" มันออกอาการแบบไหน

คำตอบคงต่างกันออกไป ตามภูมิภาค ปูมหลัง และสีผิวของแต่ละคน แต่อย่างหนึ่งที่คล้ายกันคืออะไร ทราบไหมครับ

เวลาเรา "อารมณ์ดี" นั้น เรามักจะมองตัวเองเป็น "จุดศูนย์กลาง" แต่กลับกันเมื่อ "อารมณ์เสีย" นั้น เราโยนความผิดให้กับสิ่งต่างๆ รอบตัวแทนไงครับ

ขยายความอีกหน่อย เพราะเมื่ออารมณ์ดีแล้ว เรามักจะคิดถึงแต่ตัวเราเองก่อน เช่น ถ้าเราถูกหวย (ติ๊ต่างเหมือนคนส่วนใหญ่นะครับ ว่าถูกหวยแล้วจะอารมณ์ดี) เราจะใช้เงินยังไง จะฉลองอย่างไรดี จะไปช้อปปิ้งที่ไหน แล้วค่อยๆ คิดถึงเผื่อแผ่ไปยังคนอื่นๆ เมื่อเราได้รับความพึงพอใจจนล้นแล้ว

แต่ถ้าเราถูกหวยกินละครับ (ติ๊ต่างอีกเช่นกัน คงไม่มีใครอารมณ์ดีตอนนี้นะครับ) อาการเซ็งเริ่มมาเยี่ยมเยือน เราก็เริ่มโทษสิ่งอื่นๆ เช่น โทษคนจับรางวัล โทษต้นไม้ที่ไปขูดขอหวย (ทั้งๆ ที่ไปรบกวนมันแท้ๆ) โทษป้าข้างบ้านที่ช่วยตีเลขให้ ฯลฯ

เพราะว่าโดยกลไกทางจิตของเราเอง มักจะไม่ยอมรับ "ความผิดหวัง" ไงละครับ เรามักจะหาเรื่องโยนบาปให้กับสิ่งต่างๆ พร้อมทั้งสร้างเหตุผลเพื่อยืนยันกับตัวเองว่า "ตูไม่ผิด" นะโว้ย เป็นเพราะ ปัจจัยหนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า ต่างหากที่ทำให้ฉันต้องซวยอย่างนี้

หรือบางทีก็ปลอบใจตัวเองว่า เออนะดู นายเอ นางบี นายซี คนเหล่านี้ทั้งแย่ ทั้งซวยยิ่งกว่าเราอีก ซึ่งกลายเป็นการเหยียดเขาเพื่อถีบตัวเราให้สูงขึ้นไปอีก

ตรงกันข้ามกับตอนที่เรา "สมหวัง" เลยนะครับ เหตุผลต่างๆ ที่สวยสดก็จะพรั่งพรูออกมาเช่นกัน เพื่อยืนยันว่า เรานั้นแตกต่างจากคนอื่นๆ จริงๆ ดอกไม้ สายลมและแสงแดด ช่างงดงามจริงหนอ

แล้วถ้าเราลองคิด "กลับ" กันละครับ

เวลาที่เราอารมณ์ดี หรือ เราสมหวังอะไรก็ตาม เราลองมองคนอื่นๆ ก่อนดีไหมครับ มองว่าเราประสบความสำเร็จ หรือโชคดีนี่เพราะใคร เพราะอะไร แล้วก็ขอบคุณคนหรือสิ่งเหล่านั้นจากใจจริง

ในทางตรงกันข้าม เวลาที่เราผิดหวัง หรืออารมณ์เสียกับอะไรก็ตาม เราลองมองมาที่ "ตัวเอง" ก่อน วิเคราะห์ว่าสาเหตุที่ทำให้เราต้องผิดพลาดคืออะไร มองอย่างใจเป็นกลาง ผิดก็ยอมรับ แต่ต้องไม่ยอมแพ้ ทุกอย่างมีที่มาที่ไป เป็นที่การตัดสินใจ ไม่ใช่โชคชะตาหรือว่าดวง

อยากให้ลองเปลี่ยนมุมมองกันบ้าง เชื่อว่าท้ายที่สุดแล้ว ท่านจะ "อารมณ์ดี" กับ "ความสมหวัง" ที่จะเข้ามาครับ

มองมุมเหม่ง > อย่ากลัวที่จะจมน้ำตาย ถ้าท่านอยู่ในทะเลทราย (Don't Afraid to Drown If You're in Desert)

น้ำมาปลากินมด
กินกันทั้งหมดรวมทั้งฉัน
ในท้องทะเลทราย
*************************

หัวข้อวันนี้หล่นมาโดยบังเอิญ ระหว่างการหารือกันเรื่องโครงการใหม่ๆ กับทีมงาน เรากำลังคิดกันว่า การนำเสนอสินค้าหรือบริการให้กับตลาดนั้น ต้องมีการเปลี่ยนแปลงไปในรูปแบบใหม่ๆ หรือไม่

ต้องยอมรับว่า สภาพการแข่งขันทุกวันนี้ บังคับให้พวกเราต้องทำงานให้มากและคิดกันให้ลึกซึ้งกว่าเดิม เพราะไม่ว่าจะเป็นผู้ซื้อ ผู้ขาย หรือคู่แข่งของเรา ต่างก็รู้เท่าทันหรือมากกว่า ในโลกที่ข่าวสารข้อมูลไหลบ่ากันอย่างท่วมท้น

แต่ท่ามกลางไต้ฝุ่นของการเปลี่ยนแปลง ก็มี "ต้นไม้" หลายต้นที่พยายามจะฝืน พยายามต้านทานและพยายามที่จะสยบพายุให้สลายไปโดยพลัน แต่น้อยยิ่งกว่าน้อยที่พายุจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ผู้ที่สูญสลายไปกับสายลมกลับกลายเป็นต้นไม้ดื้อดึงเหล่านั้นเสียเอง

เปรียบเหมือนกับ "คนหัวรั้น" ในองค์กรเช่นกัน บางคนพยายามต้านการเปลี่ยนแปลงดังกล่าวด้วยสาเหตุต่างๆ นานา บ้างก็อ้างทฤษฏี อ้างตำแหน่ง อ้างนาย หรือยกตัวอย่างสภาพแวดล้อมในตลาดหรือประเทศอื่นๆ ที่มีปัจจัยพื้นฐานต่างกัน แม้กระทั่งการใช้ "ความจริงครึ่งเดียว" เพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งที่แตกต่างไปจากชีวิตเดิมๆ ก็เห็นกันได้โดยทั่วไป

มองในมุมของเขา ก็ไม่ผิดหรอกครับ อาจเป็นเพราะ "ความไม่รู้" ทำให้เขามีพฤติกรรมอย่างนี้ ซึ่งเป็นหน้าที่ของหัวหน้าที่จะอธิบาย ชี้แจงภาพรวมทั้งหมดให้เขาเห็น ให้เข้าใจเพื่อที่จะปรับตัวเองให้ได้

อีกพวกที่ต้องระวัง คือพวกที่ "รู้" แต่ไม่ต้องการเปลี่ยนแปลง เพราะกลัวเหนื่อยกว่าเดิม พวกนี้แหละที่มักจะอ้างว่าตัวเองกลัว "จมน้ำ" ในขณะที่อยู่ใน "ทะเลทราย" ไงครับ แล้วก็พยายามหาพวก หาเหตุผลล้านเจ็ดมาหักล้างสิ่งต่างๆ เหล่านี้

ซึ่งคนเป็นหัวหน้าต้อง "รู้เท่าทัน" และบริหารคนเหล่านี้ให้ได้ ต้องชัดเจนในวัตถุประสงค์ว่า องค์กรต้องการอะไร ผลที่ได้จากการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้จะส่งผลดีกับทุกคนอย่างไรบ้าง อย่าไข้วเขวกับเหตุผล หรือการกระทำบางอย่างที่ดูเหมือนจะน่าเชื่อถือเป็นอย่างยิ่ง

ไม่เช่นนั้นแล้ว ท่านจะเป็นอีกคนที่มัวมาแบก "ถังออกซิเจน" เดินจูงมือกัน หลงทางในทะเลทรายให้เป็นที่หัวร่อได้ครับ