.... กี่โมงแล้วว่ะเนี่ย .. กลิ้งไปกลิ้งมาตั้งนานแล้ว ทำไมไม่หลับซะทีว่ะ ...
วุธ ลุกขึ้นมา เอื้อมมือไปคลำๆ เปิดไฟเล็กๆ หัวเตียง แสงสะท้อนจากนาฬิกาปลุกเรือนเล็กๆ บอกเวลาตี 1 กว่าแล้ว
... เฮ้อ วันนี้งานแม่งก็โครตเยอะ ต้องวิ่งไปโน่นไปนี่วุ่นไปหมด อยากพักเร็วๆ ก็นอนไม่หลับอีก...
หลังจากอดทนนอนอยู่บนฟูกราคาถูกขนาด 3 ฟุต ในห้องเช่าเล็กๆ ได้ไม่ถึงอึดใจ ความอดทนก็ตอนอวสาน เขาลุกขึ้นมาเปิดไฟกลางห้อง หยิบหนังสือมาอ่าน แต่ความกังวลเรื่องนอนไม่หลับก็ยังกวนใจเขาอยู่
... ถ้าพรุ่งนี้ตื่นไปทำงานสาย ซวยแน่เลย ไอ้บ้านั่นมันต้องเล่นงานเราแน่ๆ ...
"ไอ้บ้า" ที่ว่านั้น คือหัวหน้าที่เป็นไม้เบื่อไม้เมามาตั้งแต่ที่เขาย้ายมาอยู่แผนกนี้ เนื่องจากกิติศัพท์จากความ "แรง" ของเขานั่นเอง
... ยังไงๆ ก็นอนไม่หลับ กินยาสักเม็ดล่ะกัน อ่ะ สองดีกว่า ชัวร์ดี ...
ยานอนหลับสองเม็ดไหลลงลำคอ พร้อมๆ กับละลายความว้าวุ่นใจไปได้บางส่วน เผยให้สติได้ปรากฏตัวอีกครั้ง
... เออ เสียงตึงๆๆ ข้างนอกนี่อะไรว่ะ ดึกแล้วไม่ยอมนอน มึงจะรื้อบ้านกันตอนตี 1 เนี่ยนะ เฮอะ เอาวะ เดี๋ยวยาออกฤทธิ์ กูก็สบายแล้ว ...
หลังจากปิดไฟ เปิดพัดลมไล่อากาศที่อบอ้าว เอนหลังลงไปบนที่นอน น่าจะราวๆ ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
... อะไรว่ะ ตาแม่งยังค้างอยุ่เลย เมื่อเย็นกินอะไรผิดไปหรือเปล่า เออว่ะ ตอนเย็นกูกินอะไรไปว่ะ เฮ้ย ทำไมนึกไม่ออกเนี่ย นอนไม่หลับแถมยังความจำเสื่อมอีกเร๊อะ หรือว่าเราแม่งกินยาเยอะไปแล้ว ...
เมื่อความสงสัยก่อตัว วุธลุกขึ้นมาอีกครั้ง หยิบขวดยานอนหลับมาอ่านฉลากให้หายข้องใจ
... เวรแล้วไหมล่ะ แม่งหมดอายุไปแล้วนี่หว่า กูจะตายไหมเนี่ย มิน่า ถึงนอนไม่ค่อยหลับ จำอะไรก็ไม่ได้อีก...
เดินไปค้นๆ ถุงใส่ยาเก่ายาใหม่ที่รวมๆ ไว้บนหลังตู้เย็น เหลือบเห็นซองมาม่าที่ฉีกไว้ในถังขยะข้างๆ
... อ้อ ต้มมาม่ากินนี่เอง อ้าว เจอแล้ว นี่ไง ยาขวดใหม่ ยังไม่หมดอายุด้วยแฮะ ...
เขาเปิดขวดเทยาออกมา คราวนี้ล่อไป 3 เม็ด แต่ก็ไม่ลืมที่จะเอานาฬิกาปลุกที่ตั้งเวลาไว้ 6 โมงเช้าเป๊ะ ไปวางไว้หลังตู้เย็น มั่นใจได้ว่า เสียงนาฬิกาต้องลากเขาลุกจากเตียงจนได้ เดินไปปิดไฟ ล้มตัวนอนลง เลิกคิดถึงแกะที่เข้าแถวให้นับ ยิ้มกริ่มในใจกับยาที่กำลังจะออกฤทธิ์ในไม่ช้า
... ... ... ... ??? ... !!! ... เฮ้ย เมื่อไรจะหลับวะ กี่โมงแล้วเนี่ย ตี 2 กว่า โอ๊ย กูจะบ้าตาย แล้วห้องข้างๆ เมื่อไรมันจะเงียบสักที เอากันอยู่หรือไงวะนั่น ...
ตั้งใจจะลุกขึ้นมาครั้งสุดท้าย ไม่งั้นต้องส่ง SMS ฝากเพื่อนลางานวันพรุ่งนี้แน่ๆ รู้ทั้งรู้ว่าร่างกายมันล้าๆ อยากพักผ่อน แต่ดันนอนไม่หลับ ลุกขึ้น ฝืนใจ ก้มหน้าวิดพื้นไปอีก 3 เซต ยืนกระโดดตบ ชกลมให้มันเหนื่อยสุดๆ จนมานั่งเหงื่อซึมตากพัดลมริมที่นอนอีกครั้ง
... คราวนี้ถ้าไม่หลับก็จี้แล้ว กูเอาแรงออกซะขนาดนี้ เออ ตบยาอีกสัก 3-4 เม็ดดีกว่า ให้แม่งสลบไปเลย ...
รอบนี้เขาเพิ่มความมั่นใจ ด้วยการอดทนเคี้ยวยาให้ละเอียด เพื่อเร่งการดูดซึมให้เร็วยิ่งขึ้น ถอดเสื้อเพื่อให้ร่างกายให้เย็นสบายที่สุด เอาแถบคาดตามาปิดเพื่อไม่ให้แสงสว่างใดๆ ลอดเขามาได้ พร้อมหูฟังเพลงโปรดที่เปิดเวียนไปไม่รู้จบ
... ... ... ... ??? ... !!! ... เวร เอ๊ย แม่งไม่หลับว่ะ คราวนี้เอาไงดีว่ะเนี่ย ...
วุธ ลุกขึ้นมา เอื้อมมือไปคลำๆ เปิดไฟเล็กๆ หัวเตียง แสงสะท้อนจากนาฬิกาปลุกเรือนเล็กๆ บอกเวลาตี 1 กว่าแล้ว
... เฮ้อ วันนี้งานแม่งก็โครตเยอะ ต้องวิ่งไปโน่นไปนี่วุ่นไปหมด อยากพักเร็วๆ ก็นอนไม่หลับอีก...
หลังจากอดทนนอนอยู่บนฟูกราคาถูกขนาด 3 ฟุต ในห้องเช่าเล็กๆ ได้ไม่ถึงอึดใจ ความอดทนก็ตอนอวสาน เขาลุกขึ้นมาเปิดไฟกลางห้อง หยิบหนังสือมาอ่าน แต่ความกังวลเรื่องนอนไม่หลับก็ยังกวนใจเขาอยู่
... ถ้าพรุ่งนี้ตื่นไปทำงานสาย ซวยแน่เลย ไอ้บ้านั่นมันต้องเล่นงานเราแน่ๆ ...
"ไอ้บ้า" ที่ว่านั้น คือหัวหน้าที่เป็นไม้เบื่อไม้เมามาตั้งแต่ที่เขาย้ายมาอยู่แผนกนี้ เนื่องจากกิติศัพท์จากความ "แรง" ของเขานั่นเอง
... ยังไงๆ ก็นอนไม่หลับ กินยาสักเม็ดล่ะกัน อ่ะ สองดีกว่า ชัวร์ดี ...
ยานอนหลับสองเม็ดไหลลงลำคอ พร้อมๆ กับละลายความว้าวุ่นใจไปได้บางส่วน เผยให้สติได้ปรากฏตัวอีกครั้ง
... เออ เสียงตึงๆๆ ข้างนอกนี่อะไรว่ะ ดึกแล้วไม่ยอมนอน มึงจะรื้อบ้านกันตอนตี 1 เนี่ยนะ เฮอะ เอาวะ เดี๋ยวยาออกฤทธิ์ กูก็สบายแล้ว ...
หลังจากปิดไฟ เปิดพัดลมไล่อากาศที่อบอ้าว เอนหลังลงไปบนที่นอน น่าจะราวๆ ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
... อะไรว่ะ ตาแม่งยังค้างอยุ่เลย เมื่อเย็นกินอะไรผิดไปหรือเปล่า เออว่ะ ตอนเย็นกูกินอะไรไปว่ะ เฮ้ย ทำไมนึกไม่ออกเนี่ย นอนไม่หลับแถมยังความจำเสื่อมอีกเร๊อะ หรือว่าเราแม่งกินยาเยอะไปแล้ว ...
เมื่อความสงสัยก่อตัว วุธลุกขึ้นมาอีกครั้ง หยิบขวดยานอนหลับมาอ่านฉลากให้หายข้องใจ
... เวรแล้วไหมล่ะ แม่งหมดอายุไปแล้วนี่หว่า กูจะตายไหมเนี่ย มิน่า ถึงนอนไม่ค่อยหลับ จำอะไรก็ไม่ได้อีก...
เดินไปค้นๆ ถุงใส่ยาเก่ายาใหม่ที่รวมๆ ไว้บนหลังตู้เย็น เหลือบเห็นซองมาม่าที่ฉีกไว้ในถังขยะข้างๆ
... อ้อ ต้มมาม่ากินนี่เอง อ้าว เจอแล้ว นี่ไง ยาขวดใหม่ ยังไม่หมดอายุด้วยแฮะ ...
เขาเปิดขวดเทยาออกมา คราวนี้ล่อไป 3 เม็ด แต่ก็ไม่ลืมที่จะเอานาฬิกาปลุกที่ตั้งเวลาไว้ 6 โมงเช้าเป๊ะ ไปวางไว้หลังตู้เย็น มั่นใจได้ว่า เสียงนาฬิกาต้องลากเขาลุกจากเตียงจนได้ เดินไปปิดไฟ ล้มตัวนอนลง เลิกคิดถึงแกะที่เข้าแถวให้นับ ยิ้มกริ่มในใจกับยาที่กำลังจะออกฤทธิ์ในไม่ช้า
... ... ... ... ??? ... !!! ... เฮ้ย เมื่อไรจะหลับวะ กี่โมงแล้วเนี่ย ตี 2 กว่า โอ๊ย กูจะบ้าตาย แล้วห้องข้างๆ เมื่อไรมันจะเงียบสักที เอากันอยู่หรือไงวะนั่น ...
ตั้งใจจะลุกขึ้นมาครั้งสุดท้าย ไม่งั้นต้องส่ง SMS ฝากเพื่อนลางานวันพรุ่งนี้แน่ๆ รู้ทั้งรู้ว่าร่างกายมันล้าๆ อยากพักผ่อน แต่ดันนอนไม่หลับ ลุกขึ้น ฝืนใจ ก้มหน้าวิดพื้นไปอีก 3 เซต ยืนกระโดดตบ ชกลมให้มันเหนื่อยสุดๆ จนมานั่งเหงื่อซึมตากพัดลมริมที่นอนอีกครั้ง
... คราวนี้ถ้าไม่หลับก็จี้แล้ว กูเอาแรงออกซะขนาดนี้ เออ ตบยาอีกสัก 3-4 เม็ดดีกว่า ให้แม่งสลบไปเลย ...
รอบนี้เขาเพิ่มความมั่นใจ ด้วยการอดทนเคี้ยวยาให้ละเอียด เพื่อเร่งการดูดซึมให้เร็วยิ่งขึ้น ถอดเสื้อเพื่อให้ร่างกายให้เย็นสบายที่สุด เอาแถบคาดตามาปิดเพื่อไม่ให้แสงสว่างใดๆ ลอดเขามาได้ พร้อมหูฟังเพลงโปรดที่เปิดเวียนไปไม่รู้จบ
... ... ... ... ??? ... !!! ... เวร เอ๊ย แม่งไม่หลับว่ะ คราวนี้เอาไงดีว่ะเนี่ย ...
**********************************************
"เอาไงดีครับจ่า ทุบตั้งนานแล้ว ไม่มีใครมาเปิดเลย" ชายฉกรรจ์ 2-3 คนในชุดกู้ภัยเอ่ยถามเจ้าหน้าที่เวร เหมือนจะขออนุญาตเพื่อทำการที่รุนแรงยิ่งขึ้น
"งั้นก็พังเข้าไปเลย" เขาตัดสินใจอย่างไม่เกรงใจเจ้าของอพาร์ตเมนต์ที่ยืนข้างๆ เมื่อเทียบกับสภาพของห้องเช่าราคาถูกๆ แบบนี้
กลิ่นเน่าฉุนกึกลอยสวนออกมาเต็มรูจมูก เมื่อบานประตูข้างหน้าล้มลงด้วยแรงถีบจากทีมกู้ภัย เจ๊เจ้าของอพาร์ตเมนต์ถึงกับสะดุ้งกับภาพที่เห็น ร่างของวุธที่ปกติผอมเกร็งกลับกลายเป็นคนละคน บวมฉุแทบจะทุกส่วน เสื้อก็ไม่ใส่ แถบปิดตาปริตึงด้วยแรงดันภายใต้ใบหน้าของเขา ของเหลวสีเหลืองสีแดง ไหลออกจากปากและจมูกจนที่นอนกาบมะพร้าวถึงกับชุ่มโชก
... เออ เมื่อกี้ยานอนหลับมันเหลืออีกกี่เม็ดว่ะนั่น ...
"เอาไงดีครับจ่า ทุบตั้งนานแล้ว ไม่มีใครมาเปิดเลย" ชายฉกรรจ์ 2-3 คนในชุดกู้ภัยเอ่ยถามเจ้าหน้าที่เวร เหมือนจะขออนุญาตเพื่อทำการที่รุนแรงยิ่งขึ้น
"งั้นก็พังเข้าไปเลย" เขาตัดสินใจอย่างไม่เกรงใจเจ้าของอพาร์ตเมนต์ที่ยืนข้างๆ เมื่อเทียบกับสภาพของห้องเช่าราคาถูกๆ แบบนี้
กลิ่นเน่าฉุนกึกลอยสวนออกมาเต็มรูจมูก เมื่อบานประตูข้างหน้าล้มลงด้วยแรงถีบจากทีมกู้ภัย เจ๊เจ้าของอพาร์ตเมนต์ถึงกับสะดุ้งกับภาพที่เห็น ร่างของวุธที่ปกติผอมเกร็งกลับกลายเป็นคนละคน บวมฉุแทบจะทุกส่วน เสื้อก็ไม่ใส่ แถบปิดตาปริตึงด้วยแรงดันภายใต้ใบหน้าของเขา ของเหลวสีเหลืองสีแดง ไหลออกจากปากและจมูกจนที่นอนกาบมะพร้าวถึงกับชุ่มโชก
**********************************************
... เออ เมื่อกี้ยานอนหลับมันเหลืออีกกี่เม็ดว่ะนั่น ...
