(บันทึกในลิ้นชัก เป็นอีกหมวดหนึ่งของมองมุมเหม่ง จากไดอะรี่เก่าๆ ที่นอนอยู่ในลิ้นชัก ในตู้ มิได้อยู่ใต้ตั่งเตียง เป็นมุมมองเมื่อหลายปีที่ผ่านมา มาดูว่า หลายปีที่ผ่านไป มีอะไรเปลี่ยนแปลงและเติบโตไปบ้าง)
**********************
**********************
เหตุที่นึกถึงวลีข้างบนก็เพราะผมมานั่งนึกๆ ดูว่า ชีวิตของคนเราปกติที่มีกันประมาณ 50-60 ปีนั้น ต่างก็มีเรื่องที่ตัวเองทำดี และทำแย่ต่างกรรมต่างวาระกันออกไป เวลาที่ผ่านมา มีหลายเรื่องที่รู้สึกว่าไม่น่าทำไปเลย อยากกลับไปแก้ไขหรือเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง
แต่สิ่งที่ต้องยอมรับคือ ณ จุดเวลาตรงนั้น ความรู้ สติปัญญา ที่มีก็ทำให้ต้องตัดสินใจแบบนั้นอยู่ดี ซึ่งพอมีข้อมูล มีปัญญาที่กว้างขวาง ลึกซื้งกว่าเดิม ก็จะพิจารณาเรื่องราวเหล่านั้นได้ดีกว่าเดิม แน่นอน
แต่จะมามัวนั่งเสียใจมิได้ คงเป็นความเขินอายในตัวเองมากกว่า เพราะทุกๆ คนต่างก็ปรารถนา "เรคคอร์ด ของชีวิต" ที่สมบูรณ์ ไร้ตำหนิ แต่ถ้าชีวิตจะปราศจากริ้วรอยด่างๆ เหล่านี้ ก็ไม่น่าจะดีเท่าไร เพราะตัวเองจะมองไม่เห็นข้อผิดพลาด ที่จะนำมาพิจารณาปรับปรุงต่อไป
แต่ก็คงจะดีถ้าไม่มีเพิ่มไปกว่านี้ แพรพรรณของชีวิตก็จะสวยสดขึ้นอีกเยอะ
**********************
(คอมเมนต์ - คำเม้า: อ่านดูแล้ว เหมือนคำแก้ตัว ระคนปลอบใจเลยนะ สิ่งที่สำคัญไม่ใช่แค่มานั่งทบทวน แล้วไม่ให้มันเกิดอีกครั้ง สำคัญกว่านั้นคือ ณ จุดเวลาที่ตัดสินใจ ทำอย่างไรให้ดีที่สุด ขึ้นกับการเรียนรู้ ฝึกฝนให้มากๆ เพื่อลดปัญหาในอนาคตให้น้อยที่สุด)
