ผมเองก็เป็นคนหนึ่งเหมือนกับหลายๆ คนในประเทศนี้ที่รับทราบและร่วมเฉลิมฉลองวันพ่อ ในเดือนธันวาคมของทุกปี ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ดี เพราะอย่างน้อยก็เตือนให้เรานึกถึงคุณความดีของพ่อเราที่ผ่านมา
แต่เมื่อผมโตขึ้นและเริ่มการถางทางสร้างครอบครัวของเราเอง ทำให้มุมมองความเป็นพ่อเริ่มเปลี่ยนไป
14 มกราคม 2551 - มันเป็นวันจันทร์ปกติที่ผมต้องไปประชุมแผนธุรกิจที่ต่างประเทศ ทิ้งภรรยาที่รักกับลูกน้อยในท้องอายุ 8 เดือนกว่าๆ ไว้โดยไม่คิดอะไร เพราะวันเสาร์ที่ 12 คุณหมอเพิ่งบอกว่ากำหนดคลอดน่าจะประมาณปลายเดือน
4 โมงกว่าๆ มีสายจากประเทศไทยว่า ภรรยาคลอดเรียบร้อยแล้ว เด็กแข็งแรงดี เป็นผู้หญิงหน้าตาเหมือนผมเด๊ะๆ เรามอบชื่อ "ฮานะ" ให้เธอด้วยความภาคภูมิใจ
น่าเสียดายที่ไม่ได้อยู่ใกล้ๆ ทั้งเขาและแม่ในตอนที่เขาออกมาดูโลก และกำหนดการเดินทางก็อีกสัปดาห์กว่าจะได้กลับเมืองไทย ใช่เลย...มันเป็นความทรมานที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิตเลย
แต่เวลาก็ดำเนินไปตามปกติของมัน ผมกับภรรยาก็เฝ้าเลี้ยงดู "เจ๊ฮา" ให้เติบโตขึ้นมาด้วยความตั้งใจและพยายามที่สุด จนถึงวันนี้ ผมก็ยังไม่กล้าบอกว่าตัวเองเป็น "พ่อที่ดี" หรือยัง
อย่างนึงที่กล้าพูดได้เลยคือ ผมได้เรียนรู้ "การเป็นพ่อ" จากเธอเยอะมาก เรียนรู้ที่จะเป็นแบบอย่างที่ดี ทั้งความคิดและการกระทำ เรียนรู้ที่จะเป็นทั้งพ่อ พี่ เพื่อน หรือในบางครั้ง ก็ต้องเป็น "ลูกมือ" ของเธอในการทำโปรเจคต่างๆ ที่เธอสนใจ
วันนี้ การเรียนรู้ก็ยังไม่สิ้นสุด แต่อย่างน้อยผมก็ชัดเจนในความหมายของการเป็น "พ่อ" และพูดได้เลยว่า สำหรับผมแล้ว "วันพ่อ" ของผม..
มันเริ่มต้นเมื่อ 14 มกราคม 2551 ที่ผ่านมานี่เอง
สุขสันต์วันเกิดนะครับ ลูกรัก ขอให้จดจำสิ่งต่างๆ ที่ป่าป๊าได้แนะนำไว้ และนำไปใช้เพื่อให้เราได้อยู่อย่างมีความสุข เป็นที่พึ่งและที่รักของคนรอบข้างนะครับ
ขอบคุณทั้งเราและม่าม้าเราอีกครั้ง
ป่าป๊าเหม่ง
