.. ปีนี้เป็นอีกปีที่ผมรู้สึกว่าการฉลองปีใหม่ไม่คึกคักเหมือนเคย
คงเป็นเพราะเวลาที่เวียนผ่าน กับประสบการณ์ที่เพิ่มขึ้น
แตกต่างอย่างเห็นได้ชัดกับเด็กๆ ในบ้านที่ใจจดจ่อรองานนับถอยหลังในที่ต่างๆ
จะมีบ้างกับเพื่อนบางคนที่มีคนรู้ใจต่างวัยกัน..
ไม่อยากนึกเลยว่าเราแก่ไปอีกแล้วเหรอ เราเหลืออะไรที่ยังไม่ได้ทำหรือเปล่า หรืออะไรที่อยากทำแต่ยังไม่ได้ทำ
เลยพาลนึกไปถึง The Bucket List (2007) ที่ลุงสองคน (มอร์แกน ฟรีแมน / แจ็ค นิโคลสัน) ในวาระสุดท้ายของชีวิต เลือกที่จะทำ "อะไรๆ" ที่อยากจะทำก่อนตาย
ครับก็กลายมาเป็นหนังแนว Road Trip ที่ดูสนุกๆ อีกเรื่องหนึ่ง พร้อมกับเตือนใจเราว่า "จะทำอะไรก็รีบๆ เน้อ รอวันรุ่ง วันพรุ่ง คงไม่ทัน"
นอกจากงานฉลองแล้ว ปีนี้ผมก็มีโอกาสได้ "คุย" กับตัวเองอีกครั้ง หลังจากที่ไม่ค่อยได้ทำเท่าไร (มัวแต่ไปคุยกับคนอื่นซะเยอะ)
ถามตัวเองว่า ปีที่ผ่านไป
- ภูมิใจกับอะไรที่ทำหรือตัดสินใจบ้าง
- เสียใจกับสิ่งที่ทำไป หรืออยากขอโทษใครบ้าง
- เสียดายกับเรื่องอะไรที่ไม่ได้ทำ เพราะลังเล เพราะอะไรต่อมิอะไรบ้าง
- แล้วอะไรที่จะไม่ทำอีก อะไรที่ต้องรีบทำ
ที่ทำแบบนี้ เพราะว่าบางทีไปขอความเห็น หรือ คอมเมนต์ จากใครๆ เขา บ้างก็เกรงใจไม่บอกเราตรงๆ บ้างก็กลัวว่าเราจะสวนกลับ ต่างๆ เหล่านี้ก็พลอยทำให้เรามองตัวเองบิดเบือนไปบ้าง
ตัวเรานี่แหละ มองย้อนกลับไป พึงพินิจด้วยใจเป็นกลาง จะด่าตัวเองก็ทำได้เต็มที่ แปลกดีที่ไม่โกรธเหมือนคนอื่นมาด่าเรา เพราะถ้าโกรธแล้วจะเขกกบาลตัวเองก็คงเจ็บ
คุยกับตัวเองเสร็จ ก็ไปสวดมนต์ไหว้พระปีใหม่กับแม่ แล้วก็เข้่านอนเหมือนวันปกติทั่วไป
สวัสดีปีใหม่ครับ
No comments:
Post a Comment