แด่ คนที่ "อยากจำ" กลับ "ลืม"
*******************************************
ดาวมักจะเห็นสามีภรรยาคู่นี้ทุำกครั้งที่เธอกลับมาที่บ้าน ทั้งสองย้ายมาอยู่ที่นี่พร้อมๆ กับบ้านของเธอ ในวัยราวๆ หกสิบ ชอบมาเดินเล่นรอบทะเลสาบในหมู่บ้านตอนเย็นๆ เป็นประจำ แปลกที่มีคนตั้งเยอะที่มาพักผ่อนพร้อมๆ กันในเวลานี้ แต่คู่รักคู่นี้ก็ดึงดูดความสนใจของนักเรียนแพทย์ปี 1 อย่างเธอได้ ด้วยอาการถ้อยทีถ้อยอาศัย คุยกันอย่างยิ้มแย้ม ซึ่งแตกต่างจากครอบครัวของเธอเองยิ่งนัก
จริงๆ แล้วครอบครัวดาวเองก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไร ถ้าเทียบกับข่้าวตามหน้าหนังสือพิมพ์ ก็แค่พ่อเธอเป็นคนที่ "บ้างาน" และแม่เองก็เป็นแม่บ้านที่ต้องการ "ความสนใจ" มากเป็นพิเศษเท่านั้น แต่อย่างน้อยผลลัพธ์ที่ยอมรับได้ ก็ทำให้ดาวสบายกว่าเพื่อนๆ ที่ต้องทำงานพิเศษเพื่อเป็นค่าใช้่จ่ายในการเรียน แม้ว่าจะต้องทนเสียงบ่น เสียงทะเลาะของพ่อแม่ในบางครั้งก็ตาม
หลังจากที่ไม่ได้กลับมาเกือบสองเดือน เพราะต้องเต็มที่กับการสอบปลายภาค เย็นวันนี้ เธอมานั่งหย่อนอารมณ์กับแม่ของเธอ มองไปรอบๆ รู้สึกว่าอะไรบางอย่างมันแปลกไป
"แม่ๆ นั่นใช่ป้้าพรใจที่อยู่ซอยถัดจากเราไปหรือเปล่านะ ทำไมดูซึมๆ ไป ตะก่อนไม่เห็นเป็นอย่างนี้เลย"
"อ้อ คู่คุณสมหวังกับคุณพรใจเหรอ เออ แม่ลืมเล่าไปน่ะ สองเดือนก่อน หลังจากเรากลับไปมหาลัย ป้าแกโดนรถชน โชคดีที่ไม่ตาย แต่โชคร้ายสมองกระเทือนจนความจำเสื่อมไปเลย"
*******************************************
หลายเดือนต่อมา ดาวปรากฏตัวที่บ้านก่อนกำหนดต่างจากเช่นเคย แม่แสดงความแปลกใจ
"เป็นไรลูก เพิ่งกลับหอไปเมื่อวานซืนเองไม่ใช่เหรอ มีอะไรหรือเปล่าลูก" ประโยคหลังซ้ำเมื่อเห็นลูกตาแดงๆ ยังเดินไม่ทันถึงตัว ดาวก็ปล่อยโฮถึงอุบัติเหตุความรักกับแฟนหนุ่มที่เรียนด้วยกัน
แม่ได้แต่ปลอบโยนให้สบายใจ แต่ก็อดแอบที่จะขำไม่ได้กับความรักปัปปี้เลิฟของลูกสาว
"อืม ไปเดินเล่นก่อนละกัน แม่ทำกับข้าวเสร็จแล้ว จะไปเรียกนะ เอาน่ะ ไม่เป็นไร อาจจะเข้าใจผิดกันก็ได้ เดี๋ยวเย็นนี้กินข้าวแล้วค่อยคุย"
*******************************************
ทิวทัศน์ก็เหมือนเดิม แต่ความรู้สึกไม่เหมือนเดิม ดาวพยายามดูโน่นดูนี่ หวังว่าจะสบายใจขึ้น เห็นลุงสมหวังเดินประคองป้าพรใจมาช้าๆ สีหน้าของป้ายังดูงงๆ หวาดๆ
"ขอลุงกับป้านั่งด้วยคนนะ ทางโน้นเด็กๆ เยอะ เสียงดังไปหน่อย"
"ตามสบายค่ะ คุณลุง เอ่อ หนูได้ข่าวว่าคุณป้าประสบอุบัติเหตุ แล้วตอนนี้อาการคุณป้าดีขึ้นหรือยังคุ่ะ"
เหมือนเป็นคำถามกระทบใจ แต่ดีที่เจ้าตัวเริ่มชินกับการเปลี่ยนแปลง ลุงสมหวังถอนหายใจ ป้านั่งมองทั้งสองคุยกันแต่สายตาไม่รับรู้ใดๆ
"อืม ก็ดีขึ้่นเยอะแล้วล่ะนะ แต่ส่วนของสมองนี่จะหนักหน่อย ยังจำอะไรไม่ได้นี่สิ ต้องดูแลกันอย่างใกล้ชิด"
"แล้วลุงจะทำยังไงต่อเหรอค่ะ"
"ตอนนี้ลุงก็ออกจากงานมาดูแลป้าเขาเต็มที่ หมอบอกว่ายังมีสมองบางส่วนที่ใช้งานได้ ถ้าบำรุงรักษาดีๆ ก็มีสิทธิ์ที่ความทรงจำจะกลับมาได้บ้าง" หางเสียงของลุงเหมือนไม่มั่นใจในสิ่งที่แกพูดออกมาจริงๆ
"ก็ยังดีนะคะ" เธอไม่รู้จะพูดอะไรให้ดีกว่านี้เลยจริงๆ
ลุงสมหวังยิ้มเหมือนขอบใจ
"ต่อให้ได้เงินชดเชยมาเท่าไร ก็ซื้อความทรงจำของเราสองคนกลับมาไม่ได้หรอก"
*******************************************
สองสามวันต่อมา ดาวมาเจอคู่สามีภรรยาโดยบังเอิญอีกครั้ง เวลาเดิม สถานที่เิดิม
"สวัสดีค่ะ คุณลุง คุณป้า วันนี้อากาศดีนะคะ"
"ดีนะที่ตอนบ่ายฝนตก ลุงเลยพาป้าเขามานั่งอ่านไดอารี่ให้ฟังนะ"
"หา ไดอารี่??"
"หึ หึ อย่าขำลุงกับป้าละกัน สมัยก่อนตอนจีบกัน เราสองคนก็เขียนไดอารีแลกกันอ่านด้วย โชคดีที่ยังเก็บไว้ ลุงเลยเอามาอ่านให้ป้าเขาฟัง เผื่อเขาจะจำอะไรขึ้นมาได้บ้าง"
ดาวยิ้มให้กับความน่ารักของทั้่งสองคน แต่แวบหนึ่งที่หวนคิดถึงตัวเอง ความคิด คำถามบางอย่างวาบขึ้นมา เธอแยกตัวไปหาอะไรดื่มแต่ไม่วายซื้อน้ำมาฝากทั้งสองคนด้วย
"ขอโทษค่ะ เห็นคุณลุงอ่านหนังสือตั้งเยอะ กลัวจะหิวน้ำ หนูซื้อชาร้อนมาฝากค่ะ"
ชายชราหัวเราะ พร้อมแบ่งคุกกี้ที่เตรียมมาให้เธอทานเป็นการตอบแทน
"หนูขออนุญาตถามอะไรคุณลุงหน่อยได้ไหมคะ" ชายชรายิ้ม
"คือหลังจากวันนั้นที่เราคุยกัน หนูเลยไปค้นเกี่ยวกับเรื่องผลกระทบทางสมองกับความทรงจำ ก็อย่างที่คุณหมอแกว่าละ ว่าคุณป้ามีโอกาสที่จะหาย แต่คุณลุงก็ทราบใช่ไหมคะ ว่ามันมีเปอร์เซนต์น้อยมาก"
"แล้วถ้าสมมติว่าปาฏิหาริย์มันมีจริง ลุงจะยินดีกับความทรงจำในอดีตทุกเรื่องทีี่กลับคืนมาหรือเปล่าคะ"
"หนูกำลังพูดอะไรเนี่ย" สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก ส่วนป้าทำหน้างงๆ กับสิ่งที่ทั้งสองคนคุยกันอยู่ กำมือของคู่ชีวิตเธอเกร็งแน่นขึ้น
"ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ เรื่องบางเรื่องที่เราอยากลืม หรือไม่อยากให้มันเกิดในอดีต มันก็จะกลับมา ให้เราเป็นทุกข์กับมันอีก หนูเองอายุก็ไม่เท่าไร ก็มีหลายเรื่องที่คิดว่า หากลืมไปแล้วก็ไม่อยากจะย้อนความจำได้อีกเลย"
"แต่อาการของคุณป้านั้น หนูคิดว่าถ้าดูแลดีๆ ก็คงไม่มากไปกว่านี้แล้ว ทำไมคุณลุงไม่ใช้เวลาที่เหลือสร้างความทรงจำดีๆ ให้กับคุณป้าละค่ะ เพราะตอนนี้คุณลุงก็คือคนที่คุณป้าไว้ใจที่สุดแล้ว"
"เอาละ หนูยังเด็กคงยังไม่เข้าใจเราสองคนหรอก ขอบใจสำหรับน้ำชานะ ที่รักเรากลับกันเถอะ"
ชายชราลุกขึ้นประคองภรรยา เก็บของ เดินกลับไปทางบ้านของตนเองโดยไม่พูดอะไร
*******************************************
หลังจากนั้น ดาวก็ไม่เห็นสามีภรรยาคู่นี้อีกเลย จนกระทั่งหลายเดือนผ่านไป เมื่อเธอกลับถึงบ้านตามปกติ เธอก็เห็นโปสการ์ดแปลกตา จ่าหน้าถึงเูธอวางอยู่บนโต๊ะ เธอทำหน้างงๆ พ่อกับแม่ได้แต่ยิ้ม"ทำได้ดีนะเรา" ทั้งสองหัวเราะ
ข้อความสั้นๆ ในโปสการ์ดเล่าถึง การเดินทางท่องเที่ยว "อีกครั้ง" ของลุงสมหวังและป้าพรใจ หลังจากที่หมอยืนยันแล้่วว่าอาการอื่นๆ นั้นเป็นปกติแล้ว ลุงก็เลยนำเงินที่เหลือไปเที่ยวที่ต่างๆ ตามที่ทั้งสองได้เคยฝันไว้เมื่อวัยหนุ่มสาว รูปที่ถ่ายมานั้น ป้ายิ้มแย้มหอมแก้มลุง เหมือนภาพในอดีตที่เธอเคยเห็น
No comments:
Post a Comment